Küçük bir sahil şehrinde doğdum, daha sonra üniversite eğitimi için İstanbul'a taşındım ve 20'li yaşlarımı çok sevdiğim Kadıköy'de geçirdim. Üniversitede dil bölümünde okuduktan sonra iletişim alanında merakımın peşinden gittim. 2020'nin başında Portekiz'e taşınmadan kısa süre önce, bir yandan yoga eğitmenliği yaparken bir yandan da içerik yazarlığı yapıyordum.

Kendimi anlama arzum hep benimle olsa da içsel keşif yolculuğum muhtemelen 2015 yılından sonra yogaya başlamamla derinleşmeye başladı. O dönemden beri enerji çalışamaları, pedagojik eğitim, yaratıcı drama, travma ve psikoloji çalışmaları, terapi, farkındalık, şefkat, yoga ve farklı öğretiler ve kişisel gelişim konularıyla ilgilendim.

​

Bunların yanı sıra, çocukluk, gençlik ve yetişkinlik hayatımın büyük bir çoğunluğunda aşırı düşünme, kaygı,  mükemmeliyetçilik ve aşırı ve yıkıcı derecede eleştirel düşünme alışkanlıklarının sebep olduğu zorluklarla karşılaştım. Çok uzun süre aradığım yanıtların, aidiyet duygusu, huzur ve mutluluğun öğretiler ve öğretmenlerde gizli olduğunu düşündüm. Ancak belirli bir yoga tarzına bağlanmak, insanların dilinden düşmeyen "kabileyi" bulmak veya kendimi herhangi bir etiket ile tanımlamak benim için mümkün olmadı.

​

Yıllar süren terapi, sinir sistemi ve travma hakkında daha fazla bilgi edinmek, regülasyon, farkındalık ve şefkat pratikleri uygulamak, merkeze koyduğum "öğretiden" "kendine bakım"a kaydıkça uygulamalarla olan ilişkim de dönüşmeye başladı.

​

Playground Z47'nin güncelleniş versiyonu olan Z47 Tara Brach'ın bahsettiği olduğu haliyle koşulsuz kabul ihtiyacı + katı ve kuralcı yaklaşımların esneyip yumuşaması + günlük hayatta daha fazla kolaylık, neşe ve özgürlüğe alan açma niyetiyle ortaya çıktı. 

​

Bu yaklaşımın olumlu etkisini kendi pratiğimde olduğu kadar katılımcılardan duymak harika bir his!​